نکته اول؛ عمدتا کسانی در ایام محرم به یاد فقرا می افتند که تمام زندگی شان را اشرافیت و تجمل گرفته است. سفر‌های اشرافی، زندگی اشرافی، خریدهای اشرافی، ولی تا به مجالس اباعبدالله می‌رسد، می‌گویند تعطیل کنید و پول آن را به فقرا دهید. باید گفت: جای شکرش باقی است که ابی عبدالله (علیه السلام) ولو چند لحظه شما را به یاد فقرا می‌اندازد.

نکته دوم؛ وقتی شما می گویید پولش را به مستضعفین بدهید، دقیقا منظورتان چه کسانی هستند؟ ما که می‌بینیم فقراء همان کسانی هستند که عمدتا مجالس برگزار می‌کنند و مخاطب جلسه هم خودشان هستند. یک قشر بسیار ثروتمند و یا متوسط به بالایی داریم و قشر متوسط به پایین داریم. مجالس اهل بیت عمدتا توسط قشر متوسط به پایین برگزار می‌شود یا در قشر متوسط به بالا؟ با یک نگاه در هیئت‌ها و تکایا و مساجد و… کاملا مشخص می‌شود که عمدتا توسط قشر متوسط به پایین برگزار می‌شود.

نکته بعد؛ اکثر خیریه‌هایی که در ایران است، از چه مجالسی بلند شده و ایجاد شده‌است؟ مجالس مذهبی، یا هیئت بوده یا مسجد بوده و… عناوین خیریه‌ها را نگاه کنید. خیریه حضرت علی اصغر، خیریه حضرت ام البنین و…

تک به تک خیریه‌ها را اگر نگاه کنید، یک طور وابستگی با هیئت یا مسجد دارند. برکاتی هم که محرومین می‌رسد، از دل این جلسات برای محرومین ایجاد شده‌است.

اما در جلسات غیر مذهبی به ندرت چنین اتفاقاتی می‌افتد.

نکته بعدی؛ برکات فرهنگی مجالس ابی عبدالله(علیه السلام)؛ یک دست شدن مردم، همرنگ شدن مردم، یک دل شدن مردم و اینکه زیر یک پرچم جمع می‌شوند. روحیه ایثار، بخشش، روحیه خرج کردن برای دیگران و … این موارد را غیر از هیئت و مسجد در کجا می‌توان یافت؟

در ایام محرم و صفر طلاق کم می‌شود، صبر مردم زیاد می‌شود، درگیری‌ها کمتر می‌شود. این‌ها برکاتی است که شاید کمتر به آن توجه شود. اگر مجالس ابی عبدالله نبود، باید دولت هزینه می‌کرد تا این آثار زیبا و پر برکت فرهنگی در کشور ایجاد شود. در حالی که این مجالس کاری کرده که مردم به صورت خودجوش هزینه می‌کنند و همه پای کار هستند و همه علم ابی عبدالله (علیه السلام) را بر می‌دارند و… و این برکات برای همه ایجاد می‌شود.

در پایان می‌خواهم یک پاسخ متناسب با ادبیات این کسانی که شبهه می‌کنند، بدهم. فرض کنید یک کنسرت یا یک سفر تفریحی به فلان کشور چقدر هزینه دارد؟ درست است که برای یک کنسرت از مردم چند میلیارد پول بگیرید؟ در مقام بیان اینکه کنسرت درست است یانه نیستیم، بحث هزینه‌ای است که در اینجا صورت می‌گیرد. می‌گویند مردم دوست دارند خوش باشند! برای خوش بودن، باید هزینه کنند. پس استدلال شما این است که اگر مردم کاری را دوست داشتند هزینه هم کنند و اشکالی ندارد! حال این سوال مطرح می‌شود که آیا کسانی که در مجلس امام حسین شرکت می‌کند و یا مجلس برگزار می‌کنند، دوست دارند یا دوست ندارند؟ اگر می‌گویی اذیت می‌شوند، که این خنده‌دار است، چون کسی که هنوز محرم نرسیده با اشتیاق لباس تهیه می‌کند، با جمع کردن پول برای غذا تهیه برنامه‌ریزی می‌کند و… او با اشتیاق و عشق به امام حسین این کار را می‌کند پس با همان استدلال شما دوست دارد که این کار را انجام می‌دهد. آن کسی که می‌آید در این مجلس می‌نشیند، آن هم دوست دارد و لذت می‌برد از طرفی از کسی پولی هم گرفته نمی‌شود، از بیت المالهم پولی هزینه نمی‌شود.

شما مگر نمی‌گویید مردم چون دوست دارند که از زندگی لذت ببرند پس باید هزینه کنند؟ مجالس ابی عبدالله (علیه السلام) مجالسی هست که هم برای برگزار کننده لذت دارد و هم برای آن کسی که شرکت می‌کند. کسانی که در مناطق مختلف کشور زندگی می‌کنند و با این مجالس ارتباط دارند می‌بینند که اولا این مجالس کاملا مردمی برگزار می‌شود. (مطابق استدلال خود شما) ثانیا دوست دارند لذا برگزار می‌کنند و لذت می‌برند. شما با لذت بردن مردم و به آرامش رسیدن مردم و با عشق کردن مردم چه مشکلی دارید؟

والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته

جلسه قبلی

بازگشت به دوره

جلسه بعدی

دیدگاه خود را بنویسید

دوره آموزشی شبهه شناسی محرم

جلسه هشتم

دیدگاه خود را منتشر کنید لغو پاسخ