معرفی کتاب لهوف
کتاب لهوف نوشته‌ی سید ابن طاوس یکی از مقتل‌های معتبر و درباره رخدادهایی که به حادثه کربلا منتهی شده، است. در لهوف همچنین درباره‌ی اصل جنگ و رخدادهای بعدی آن می‌خوانیم.
کتاب لهوف با ترجمه‌ی سید ابوالحسن میرابوطالبی در اختیار دوست‌دارام حسین (ع) قرار دارد.
درباره‌ی کتاب لهوف
کتاب لهوف که با نام اللُّهوف عَلی قَتَلی الطّفوف هم شناخته می‌شود، یکی از مورد اعتمادترین کتاب‌های مقتل در میان تمام آثار و مقاتل موجود است. از آنجایی که کتاب لهوف برای مسافرت‌ها و هنگام زیارت نوشته شده است، بسیار مختصر است. به همین خاطر، سلسله اسناد روایات حذف شده و تنها آخرین راوی یا کتاب مرجعی که روایت از آن نقل شده آمده‌است.
کتاب لهوف در چند بخش تهیه و تنظیم شده است. مقدمه‌ی لهوف شامل مطالبی در عظمت واقعه عاشورا و مقام حسین بن علی و ارزش گریه و عزاداری بر او و انگیزه نگارش کتاب است. مسلک اول: پیرامون مسائل قبل از شروع واقعه عاشورا است، مسلک اول از ولادت حسین تا وقایع روز عاشورا را شامل می‌شود. مسلک دوم: شامل وقایع روز عاشورا تا کشته شدن امام حسین است. مسلک سوم: شامل وقایع بعد از کشته شدن حسین است که از فرستادن سر کشته شدگان به کوفه شروع شده و اسارت خاندان حسین را بیان کرده و با مراجعت اسرا به مدینه به اتمام می‌رسد. پس از آن نیز حالات سجاد را در گریه بر پدرش بیان نموده‌است.
کتاب لهوف را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم
خواندن لهوف برای تمام دوستداران کتاب‌های آیینی، و برای عاشقان امام حسین (ع) دلچسب است.
درباره‌ی سید ابن طاوس
رضی الدین علی بن موسی بن طاووس، معروف به سید ابن طاووس در تاریخ ۵۸۹ ه.ق در حِله، یکی از شهرهای عراق متولد شد. او از علمای شیعه و نویسندگان سده هفتم هجری است. نسب سید ابن طاووس از جانب پدر به حسن بن علی و از جانب مادر به حسین بن علی می‌رسد. سید ابن طاووس به خاطر کتابخانه و آثار فراوانش _ که دست نخورده باقی مانده و خواننده را با علایق علمای دین در اواخر دوره عباسی آشنا می‌کند_ معروف است. سید ابن طاووس در زمان هلاکوخان، نقابت شیعیان را بر عهده داشت. او به سبب سجایای اخلاقی بسیار، تقوا و مراقبه فراوان، حالات عرفانی و کراماتش به «جمال العارفین» معروف است. او همچنین استاد بزرگانی چون علامه حلی و شیخ یوسف سدیدالدین، پدر علامه حلی بوده است.
جملاتی از کتاب لهوف
مقتل الحسین ۱۰۱ / ۲؛ الکامل فی التاریخ ۲۹۶ / ۳؛ إحقاق الحقّ ۴۹۱ / ۱۱. ۱۹ – چون حسین علیه السلام به شهادت رسید، کلاغی خود را در خونش انداخت و خود را بدان آغشت و در مدینه بر فراز دیوار خانه فاطمه دخت حسین نشست.
مقتل الحسین ۹۲ / ۲؛ إحقاق الحقّ ۴۹۳ – ۴۹۲ / ۱۱. ۲۰ – چون حسین علیه السلام به شهادت رسید، جمعی بسیار از مردم نوحه جنّ را بر آن حضرت شنیدند: الا یا عینُ فَاحْتَفلی بِجُهدٍ وَ مَنْ یبکی عَلَی الشُّهَداءِ بَعدی ای دیده هر چه در توان داری گریه کن، چه بعد از من چه کسی بر شهدا می‌گرید عَلی رهطٍ تَقُودُ همُ المَنایا اِلی مُتَحَیرٍ فی مُلک عَبْدٍ بر آن گرده که مرگ آنان را به جای نامعلوم در حکومت عبدی می‌برد
أیهَا القاتِلُونَ جَهْلاً حُسَیناً اَبْشِروا بِالْعَذابِ وَالتَّنْکیلِ ای کسانی که حسین را از سر نادانی کشتید، شما را به عذاب کیفر بشارت باد کلُّ اَهْلِ السَّماءِ یدْعُو عَلَیکمْ وَ نَبِی مُرْسَلٌ وَقَبیلٌهم همه آسمانیان و پیامبران و طوایف شما را نفرین کنند قَدْ لُعِنْتُم عَلی لِسانِ ابنِ داود وَ مُوسی وَ صاحِبِ الْاِنْجیل حقاً که از زبان فرزند داود (سلیمان) و موسی و عیسی بر شما نفرین فرستاده شد خیر نساء الجنّ یبکین شجیات ویلطمن خدوداً کالدنانیر نقیاتویلبسن ثیاب السّود القصیات بهترین زنان جنّ سیاهپوش از سرغم می‌گریند و بر صورت‌های زیبایشان سیلی میزنند…
