امید به وعده های الهی: فرد مسئول نه تنها خودش باید به وعده های الهی امیدوار باشد؛ بلکه باید دیگران را نیز امیدوار از کند، نه آن که هرگاه صحبتی از او شنیدیم در حال القاء ناامیدی به جامعه باشد.
روزی حضرت عیسی علیه السلام در محلی نشسته بود. پیرمردی داشت زمین را برای زراعت آماده می کرد. حضرت گفت: «خدایا، آرزو را از دل این مرد زایل کن» همان دم پیرمرد بیل خود را به یک طرف انداخت و روی زمین خوابید ساعتی گذشت. عیسی علیه السلام باز گفت: «خداوندا دوباره آرزو و امید را به او برگردان ناگاه پیرمرد از جا برخاست و شروع به کار کرد . حضرت از او پرسید: چه شد بیل را بر زمین گذاشتی و باز بعد از ساعتی آن را برداشتی و به کار مشغول شدی؟ پیر مرد گفت: «در حین کار کردن با خودم گفتم تا کی باید زحمت بکشی؟ تو پیر و از کار افتاده ای. شاید اجل همین الآن به سراغت بیاید با این اندیشه از کار دست کشیدم اما بعد با خود گفتم حالا که زنده هستی باید کار کنی و زاد و توشه ای فراهم آوری و مجدد مشغول کار شدم. (بحار الأنوار، ج ۱۴، ص ۳۲۹)
بعضی ها واقعا انسانهای ناامیدی هستند و دیگران را هم ناامید می کنند. حال اگر مسئول مملکتی نیز ناامید باشد همه چیز را از بین میبرد.
