شکر عملی یعنی هر نعمت و موهبتی در جایی مصرف شود که خداوند دستور داده و برای آن آفریده است. یعنی به کار گرفتن استعدادها و نعمتهای خدادادی در راه صحیح، و اجتناب از محرمات الهی.
از امام صادق (ع) درباره حد شکر سؤال شد، آن حضرت فرمودند: “حد شکر این است که اگر برای خدا در نعمتی که به تو داده حقی باشد، آن حق را بپردازی.”
روزه دار در شرایط سخت تر و دشوارتر با روزه خود، شکر نعمت اعضا و نعمت های دیگر را به جا می آورد؛ زیرا چنین شخصی با اعضا و جوارح خود عمل روزه را انجام داده و توانسته امر خداوند متعال را اطاعت کند.
پیامبر اسلام (ص) می فرماید: “لِکُلِّ شَیءٍ زَکَاهٌ وَ زَکَاهُ الْأَبْدَانِ الصِّیَامُ؛ برای هر چیزی زکاتی است و زکات بدن ها روزه است.”
روزه دار هر آنچه که نفِس می پسندد و می خواهد را در راه رضا و خشنودی خداوند کنار می گذارد و با آنکه بدن به این امور نیاز دارد، محدودیت هایی را برای او ایجاد می کند تا شکر بدنی را به جا آورد و حق الهی را ادا نماید.
