امام(ره) باظرافت‚ آن تصور غلط روشنفکرمآبانه قبل از پیروزی انقلاب را که در برهه‌ای از زمان رایج بود‚ از بین بردند. ایشان‚ جهت‌گیری سیاسی مترقی انقلابی را با جهت‌گیری عاطفی در قضیه عاشورا پیوند و گره زدند و روضه‌خوانی و ذکر مصیبت را احیا کردند و فهماندند که این‚ یک کار زائد و تجملاتی و قدیمی و منسوخ در جامعه ما نیست‚ بلکه لازم است و یاد امام حسین و ذکر مصیبت و بیان فضایل آن بزرگوار -چه به‌صورت روضه‌خوانی و چه به شکل مراسم عزاداری گوناگون- باید به شکل رایج و معمول و گریه‌آور و عاطفه برانگیز و تکان‌دهنده دل‌ها‚ در بین مردم ما باشد و از آنچه که هست‚ قوی‌تر هم بشود. ایشان‚ پارها بر این مطلب تأکید می‌کردند و عملاً هم خودشان وارد می‌شدند.
