نماز را با حمد خداوند آغاز میکنیم. چون بر سجاده دعا مینشینیم و هم نوا با ائمه معصوم، ادعیه را بر زبان جاری میکنیم، سخن خویش را با حمد و سپاس برای خدای متعال آغاز میکنیم. راستی تا به حال از تقدم این حمد و شکرگذاری پرسیدهای؟
اگر از عاشقان الهی بپرسی پاسخ خواهند داد در عالم هستی عشق و عاشق و معشوق یکی است، چون در نیمههای شب پلک میگشائی اوست که تو را صدا میزند، چون اشک میریزی اوست که مناجات میخواند و چون به زیارت میروی اوست که مشتاق دیدار بنده خویش است.
وقتی به زیارت میروی، به شکرانه دیدار با حجت الهی، قدم به مسجدِ حرم نه و نماز عشق بخوان، سجده شکر به جای آور و درب مسجد را ببوس، وقتش رسیده. طعم خوش دیدار گوارای وجود. زیارتت قبول…
ایده: ورود به حرم مطهر ائمه معصوم(ع) از طریق ورود به مساجدِ مجاور حرم
مشروح
معمولا حرم مطهر ائمه معصوم(ع) دربهای زیادی دارند که از آنها میتوان به داخل حرم و به حضور امام تشرف یافت. علاوه بر این در مجاورت بقاع متبرکه و حرم ائمه مساجدی نیز بنا شده است که بسیاری از مردم از طریق این اماکن مقدس به حرم وارد میشوند. در سیره بسیاری از علمای دین هم دیده شده است که هنگام تشرف به ائمه معصوم از مسجد وارد حرم شدهاند و این امر را مستحب دانستهاند.
نمونه این امر را میتوان در سیره حاج آقا مجتبی تهرانی دید. فرزند ایشان نقل میکند: هر بار که پدرم به مشهد مشرف میشدند دقت میکردم، همیشه از مسجد گوهرشاد وارد میشدند. یک بار که گفتم حاج آقا چرا این کار را میکنید؟ میگفتند که ورود به حرم از مسجد، خودش مستحب است. حرم آقا در زیاد دارد، اما تنها جایی که مسجد بود و راه ورود به حرم مطهر داشت، مسجد گوهرشاد بود. ایشان به این قضیه مقید بودند…”(کتاب حاج آقا مجتبی تهرانی، ص ۲۲۱).
بایدهاو نبایدها
بیان فضائل ورود به حرم از طریق مسجد در ضمن معرفی آداب زیارت ائمه معصوم(ع) توسط امام جماعت
رعایت این اصل مستحب در حین برگزاری اردوهای زیارتی ائمه معصوم(ع)
معرفی و تبیین سیره علما و بزرگان در زیارت قبور ائمه معصوم(ع)
دستاوردهای ایده
فضیلت و برکت یافتن زیارت ائمه معصوم(ع)
رعایت ادب و احترام در پیشگاه الهی با ورود به حرم از طریق مسجد
پشتوانه نظری
پیامبر اکرم(ص):
ای اباذر! خوشا بحال پرچمداران روز قیامت که پرچمها را به دوش گرفته و پیش از دیگران وارد بهشت میشوند! آنان همان کسانی هستند که در سحرگاهان و دیگر اوقات در رفتن به مساجد بر دیگران پیشی میگیرند”. التهذیب، ج۳ ص ۲۶۳