از آنجا كه فاطمه معصومه علیهاالسلام از خاندانی است كه در زیارت جامعه خطاب به ایشان آمده است: (عادتكم الاحسان و سجیتكم الكرم)^(۱) كرامات و عنایات آستان مقدسش بسیار فراوان و شامل حال خاص و عام بوده است: از بزرگانی همچون ملاصدرا و آیت الله بروجردی گرفته تا آن مسلمان عاشقی كه از دور افتاده ترین كشور اسلامی به عشق زیارت و به امید عنایت به حریم قدس او راه یافته، همگی را مورد لطف و عنایت كریمانه خود قرار داده است؛ ولی با كمال تأسف این كرامات تا كنون ثبت و ضبط نشده است، ما هم نمونه‌هایی برگزیده از كرامات آن حضرت را در اینجا می‌آوریم؛ به امید آن كه مجموع كرامات آن حضرت در كتاب مستقل گردآوری شود.
كراماتی به نقل از آیت‌الله‌العظمی اراكی(ره)
ایشان درباره خودشان فرمودند: دستم باد می‌کرد و پوست آن ترك برمی‌داشت به‌طوری‌که نمی‌توانستم وضو بگیرم و ناچار بودم برای نماز تیمم كنم و معالجات هم بی اثر بود تا اینكه به حضرت معصومه(س) متوسل شدم و به من الهام شد كه دستکش به دست كنم، همین كار را كردم، دستم خوب شد.
ایشان فرمودند: آقا حسن احتشام (فرزند مرحوم سید جعفر احتشام كه هر دو از منبری‌های قم بودند) نقل می‌کرد از شیخ ابراهیم صاحب الزمانی تبریزی (كه مرد با اخلاصی بود) كه من شبی در خواب دیدم به حرم مشرف شدم خواستم وارد شوم گفتند حرم قرق است برای اینكه فاطمه زهرا(ع) و حضرت معصومه(ع) در سر ضریح خلوت كرده اند و كسی را راه نمی دهند. من گفتم: مادرم سیده است و من محرم هستم، به من اجازه دادند، رفتم دیدم كه بله این دو نشسته اند و در بالای ضریح با هم صحبت می‌کنند از جمله صحبت‌ها این بود كه حضرت معصومه(س) به حضرت زهرا(ع) عرض كرد: حاج سید جعفر احتشام برای من مدحی گفته است و ظاهراً آن مدح را برای حضرت می خواند.
شیخ ابراهیم این خواب را در جلسه دوره ای اهل منبر كه حاج سید جعفر احتشام هم در آن حضور داشت نقل می‌کند؛ حاج احتشام می‌گوید: از آن شعرها چیزی یادت هست؟ گفت: بله در آخر آن شعر داشت (دخت موسی بن جعفر) تا این را گفت، حاج احتشام شروع كرد به گریه كردن و گفت: بله توی اشعار من این كلمه است. «حاج سید جعفر احتشام منبری با حالی بود و موقع روضه خواندن خودش هم گریه می‌کرد و بكاء بود و بسیار گریه می‌کرد.»
آقا حسن احتشام فرزند ایشان می‌گوید به ایشان گفتیم شما در آخر شعرتان یك تخلصی داشته باشید؛ مانند سایر شعرا، قبول نكرد تا با اصرار این شعر را گفت:
ای فاطمه بجان عزیز برادرت بر احتشام نما قصر اخضری
ایشان گفت: قصر اخضر را لطف كردند. گفتم چطور؟ گفت: همانجا كه آقای مرعشی(ره) سجاده می انداختند، آنجا را گچ كاری كردند و سنگ مرمر سبز رنگ، و قبر حاج احتشام در همان قسمت از مسجد بالاسر است (این بود قصر اخضری كه به ایشان عطا شد.)
آقای حاج شیخ حسن علی تهرانی(ره) (جد مادری آقای مروارید) كه از علمای بزرگ و شاگردان فاضل میرزای شیرازی محسوب می‌شوند و حدود ۵۰ سال در نجف به تحصیل علوم اشتغال داشتند، ایشان برادری داشت به نام حاج حسین علی شال فروش كه از تجار بازار بوده در تمام مدتی كه حاج شیخ مشغول تحصیل بودند ایشان ماهی ۵۰ تومان به او شهریه می‌داد تا اینكه برادر تاجر فوت می‌کند و جنازه او را به قم حمل می‌کنند و در آنجا دفن می نمایند.
حاج شیخ علی (كه در اواخر عمر در مشهد ساكن بودند) تلگرافی از فوت برادر مطلع می شود، به حرم مشرف شده و به حضرت رضا عرض می‌کنند: من خدمت برادرم را یكبار هم نتوانستم جبران نمایم جز همین كه بیایم اینجا و از شما خواهش كنم كه به خواهرتان حضرت معصومه(س) سفارش ایشان را بفرمایید: تا كمك كاری بكند از برادرم.
همان شب یكی از تجار كه از قضیه اطلاع نداشت خواب می بیند كه به حرم حضرت معصومه(س) مشرف شده و آنجا می گویند: كه حضرت رضا علیه السلام هم به قم تشریف آوردند: یكی جهت زیارت خواهرشان، و یكی جهت سفارش برادر حاج شیخ حسنعلی به حضرت معصومه(س)
او معنای خواب را نمی فهمد و آن را با حاج شیخ حسنعلی در میان می گذارد و ایشان می فرمایند: همان شب كه شما خواب دیدی من (در رابطه با برادرم) به حضرت رضا متوسل شدم و این خواب شما درست است.
مرحوم آقا سید محمد تقی خوانساری پس از شنیدن این خواب فرمود: از این خواب استفاده می شود كه قم در حریم حضرت معصومه(س) است؛ باید حضرت امام رضا(ع) به قم تشریف فرما شوند و سفارش برادر حاج شیخ حسنعلی را به حضرت بفرمایند والا خود حضرت امام رضا(ع) مستقیماً در كار مداخله نمی كند چون این در محدوده حضرت معصومه است و مداخله در این محیط نمی شود.

جلال و جبروت فاطمه زهرا علیهاالسلام

آقای شیخ عبدالله موسیانی(ایشان از شاگردان آیت الله مرعشی(ره) بودند) نقل فرمودند به این كه حضرت آیت الله مرعشی نجفی به طلاب می فرمود: علت آمدن من به قم این بود كه پدرم سید محمود مرعشی نجفی (كه از زهاد و عباد معروف بود) چهل شب در حرم حضرت امیر علیه السلام بیتوته نمود كه آن حضرت را ببیند، شبی در (حال مكاشفه) حضرت را دیده بود كه به ایشان می فرماید: سید محمود چه می خواهی؟ عرض می‌کند: می خواهم بدانم قبر فاطمه زهرا علیهاالسلام كجاست؟ تا آن را زیارت كنم.
حضرت فرموده بود: من كه نمی توانم «بر خلاف وصیت آن حضرت»، قبر او را معلوم كنم. عرض كرد: پس من هنگام زیارت چه كنم؟ حضرت فرمود: خدا جلال و جبروت حضرت فاطمه علیهاالسلام را به فاطمه علیهاالسلام عنایت فرموده است، هر كس بخواهد ثواب زیارت حضرت زهرا علیهاالسلام را درك كند به زیارت فاطمه معصومه علیهاالسلام برود.
آیت الله مرعشی می فرمودند: پدرم مرا سفارش می‌کرد كه من قادر به زیارت ایشان نیستم؛ اما تو به زیارت آن حضرت برو، لذا من به خاطر همین سفارش، برای زیارت فاطمه معصومه علیهاالسلام و ثامن الائمه علیهاالسلام آمدم و به اصرار مؤسس حوزه علمیه قم، حضرت آیت الله حائری در قم ماندگار شدم. آیت الله مرعشی در آن زمان فرمودند: شصت سال است كه هر روز من اول زائر حضرتم.

عنایت حضرت به زوار مرقدش

آقای شیخ عبدالله موسیانی نقل كردند از حضرت آیت الله مرعشی نجفی: كه شب زمستانی بود كه من دچار بی خوابی شدم؛ خواستم حرم بروم، دیدم بی موقع است، آمدم خوابیدم و دست خود را زیر سرم گذاشتم كه اگر خوابم برد خواب نمانم، در عالم خواب دیدم خانمی وارد اتاق شد «كه قیافه او را به خوبی دیدم؛ ولی آن را توصیف نمی كنم» به من فرمود: سید شهاب! بلند شو و به حرم برو؛ عده ای از زوار من پشت در حرم از سرما هلاك می‌شوند، آنها را نجات بده.
ایشان می فرمایند: من به طرف حرم راه افتادم، دیدم پشت در شمالی حرم (طرف میدان آستانه) عده ای زوار اهل پاكستان یا هندوستان(با آن لباس‌های مخصوص خودشان) در اثر سردی هوا پشت در حرم دارند به خود می‌لرزند، در را زدم، حاج آقا حبیب (كه جزء خدام حضرت بود) با اصرار من در را باز كرد، من از مقابل و آنها هم پشت سر من وارد حرم شدند و آنها در كنار ضریح آن حضرت مشغول زیارت و عرض ادب بودند؛ من هم آب خواستم و برای نماز شب و تهجد وضو ساختم.

عنایت حضرت به زائر برادر

آقای شیخ عبدالله موسیانی نقل می‌کند: كه ما عازم مشهد مقدس بودیم درحالی‌که در آنجا به جهت جمعیت زیاد زوار، منزل به سختی پیدا می شد. من بااطلاع از این جهت به حرم حضرت معصومه علیهاالسلام مشرف شدم و خیلی خودمانی گفتم: بی بی جان ما عازم زیارت برادر شماییم، خودتان عنایتی بفرمایید. ما عازم مشهد شدیم، دیدیم منزل بسیار كمیاب است نزدیك حرم از تاكسی پیاده شدیم، ناگهان دیدم جوانی از داخل كوچه به طرف من آمد و به من گفت: منزل می خواهید؟ گفتم: بله، گفت دنبال من بیا با او رفتم مرا داخل خانه اش برد، اتاق بزرگ و خوبی را به ما داد، ما وقتی در آنجا مشغول جابه‌جایی وسایل بودیم، خانم ایشان ما را برای نهار دعوت كرد، بعد از تشرف به حرم و زیارت و نماز، نهار را با آنها خوردیم.
صبح روز بعد، خانم از ما سؤال كرد: شما چند روز در اینجا هستید؟ گفتم ده روز. گفت ما به تهران می رویم، این كلید خانه، هر وقت كه خواستید بروید، كلید را بدهید به همسایه ما آقای رضوی (یا رضوانی). گفتم كرایه منزل چه می شود؟ گفت ما صحبت آن را كرده ایم. ما خیال كردیم مقصود ایشان صحبت درباره كرایه است با آقایی كه بنا شد كلید را به او بدهیم. چند روزی گذشت كسی آمد در خانه و گفت: من رضوی (یا رضوانی) هستم، شما هر وقت كه خواستید به قم بروید، كلید را پشت آینه داخل اتاق بگذارید و در منزل را ببندید و بروید.
گفتیم: كرایه چه می شود؟ گفت درباره كرایه با من صحبتی نكردند. ده روز ما تمام شد، خواستیم برگردیم، دیدیم بلیت ماشین را باید چند روز پیش تهیه می كردیم و الان تهیه بلیت امكان ندارد، خیلی ناراحت بودیم كه من از صاحب ماشینی (كه در نزدیك منزل ما، ماشین خودش را پارك می‌کرد و در مسیر (تهران – مشهد) مسافر جا به جا می‌کرد) خواستم ما را هم با خودش تا تهران ببرد. او گفت: من فردا حركت نمی كنم ولی فردا شما را به قم می فرستم؛ فردا ما را تا گاراژ ماشین برد و رفت به مسئول دفتر گفت: اینها از ما هستند و می خواهند به قم بروند، او هم موافقت كرد و در بهترین جای ماشین به ما تعداد صندلی مورد نیازمان را داد و ناباورانه (حضرت معصومه) وسیله برگشتمان را هم مانند (منزل در مشهد) فراهم كرد.

شفای طلبه جوان نخجوانی

حضرت آیت الله مكارم شیرازی (دام‌ظله) می فرماید: بعد از فروپاشی شوروی سابق و آزاد شدن جمهوری‌های مسلمان نشین (و از آن جمله جمهوری نخجوان) مردم شیعه نخجوان تقاضا كردند، كه عده ای از جوانان خود را به حوزه علمیه قم بفرستند تا برای تبلیغ در آن منطقه تربیت شوند.
مقدمات كار فراهم شد و استقبال عجیبی از این امر به عمل آمد. از بین (سیصد نفر داوطلب) پنجاه نفری كه معدل بالایی داشتند و جامع‌ترین آنها بودند برای اعزام به حوزه علمیه قم انتخاب شدند. در این میان جوانی – كه با داشتن معدل بالا، به سبب اشكالی كه در یكی از چشمانش وجود داشت انتخاب نشده بود – با اصرار فراوان پدر ایشان، مسئول مربوطه ناچار از قبول ایشان شد، ولی هنگام فیلم‌برداری از مراسم بدرقه از این كاروان علمی، مسئول فیلم‌برداری دوربین را روی چشم معیوب این جوان متمركز كرده و تصویر برجسته ای از آن را به نمایش گذاشت. جوان با دیدن این منظره بسیار ناراحت و دل شكسته می شود.
وقتی كاروان به قم رسید و در مدرسه مربوطه ساكن شدند این جوان به حرم مشرف شده و با اخلاص تمام متوسل به حضرت می شود، و در همان حال خوابش می برد. در خواب عوالمی را مشاهده كرده و بعد از بیداری می بیند چشمش سالم و بی عیب است.
او بعد از شفایافتن به مدرسه برمی گردد، دوستان او با مشاهده این كرامت و امر معجزه آسا، دسته جمعی به حرم حضرت معصومه علیهاالسلام مشرف شده و ساعت‌ها مشغول دعا و توسل می‌شوند. وقتی این خبر به نخجوان می‌رسد آنها مصرانه خواهان این می‌شوند كه این جوان بعد از شفایافتن و سلامتی چشمش به آنجا برگردد كه باعث بیداری و هدایت دیگران و استحكام عقیده مسلمین گردد.
(كرامات نقل شده از شفای طلبه جوان نخجوانی آقای شیخ عبدالله موسیانی توسط واحد سمعی، بصری حرم ضبط صوتی، تصویری شده است.(
(ضبط صوتی، تصویری این كرامت به نقل حضرت آیت الله مكارم (دام‌ظله) در واحد فرهنگی آستانه موجود است.)

منبع فیض الهی

مرحوم محدث قمی می فرماید از بعض اساتید خود شنیدم كه:مرحوم ملاصدرای شیرازی به خاطر بعضی مشكلات از شیراز به قم مهاجرت فرمود و در قریه كهك اقامت نمود؛ آن حكیم فرزانه هرگاه مطالب علمی بر او مشكل می شد به زیارت حضرت فاطمه معصومه می‌آمد و با توسل به آن بزرگوار مشكلات علمی بر ایشان حل می شد و از آن منبع فیض الهی مورد عنایت قرار گرفت.^(۲)
شفای مرد نصرانی

مرحوم محدث نوری نقل فرمودند: كه در بغداد مردی نصرانی به نام (یعقوب) مبتلا به مرض استسقاء بود كه از معالجه آن نامید شده بودند و به طوری بدنش ضعیف شده بود كه توان راه رفتن نداشت. او می‌گوید: مكرر از خدا مرگم را خواسته بودم تا آنكه در سال ۱۲۸۰ ه.ق در عالم خواب سید جلیل القدر نورانی را دیدم كه كنار تختم ایستاده، و به من گفت: اگر شفا می خواهی باید به زیارت كاظمین بیایی. از خواب بیدار شدم و خوابم را به مادرم گفتم. مادرم كه مسیحی بود گفت: این خواب شیطانی است. دو مرتبه خوابم برد. این مرتبه زنی را در خواب دیدم باچادر و روپوش كه به من گفت: برخیز كه صبح شد آیا پدرم با شما شرط نكرد كه او را زیارت كنی و تو را شفا بخشد؟ گفتم پدر شما كیست؟ گفت: (موسی بن جعفر). گفتم شما كیستی؟ فرمود: من معصومه خواهر رضا هستم. از خواب بیدار شدم و متحیر بودم كه به كجا بروم؛ به ذهنم آمد كه به خدمت (سید راضی بغدادی) بروم. به بغدادی رفتم تا به در خانه او رسیدم، در زدم صدا آمد كیستی؟ گفتم: در را بازكن. همین كه سید صدایم را شنید به دخترش گفت: در را باز كن كه یك نفر نصرانی است آمده مسلمان شود.
وقتی بر او وارد شدم گفتم: از كجا دانستید كه من چنین قصدی دارم؟ فرمود: جدم در خواب مرا از قضیه خبر داد. او مرا به كاظمین نزد شیخ عبدالحسین تهرانی برد؛ داستان خود را برایش گفتم، دستور داد مرا به حرم مطهر حضرت كاظم علیه السلام بردند و مرا دور ضریح طواف دادند عنایتی نشد؛ از حرم بیرون آمدم احساس تشنگی كردم؛ آب آشامیدم، حالم منقلب شد و روی زمین افتادم، گویا كوهی بر پشتم بود و از سنگینی آن راحت شدم. ورم بدنم از بین رفت و زردی صورتم به سرخی مبدل شد و دیگر اثری از آن مرض ندیدم.خدمت شیخ بزرگوار رفتم و به دست ایشان مسلمان شدم^(۳)

شفای مفلوج

حجت الاسلام والمسلمین آقای شیخ محمود علی اراكی نقل كرد: كه من خودم مكرر دیدم شخصی را كه (از پا عاجز و ناتوان بود كه پاهایش جمع نمی شد و قسمت پایین بدن را روی زمین می كشید و با تكیه به دو دست حركت می‌کرد) از حالش پرسیدم اهل یكی از شهرهای قفقاز شوروی بود، گفت: رگ‌های پایم خشكیده است و قادر به راه رفتن نیستم؛ رفتم مشهد از حضرت رضا شفا بگیرم نتیجه ای نگرفتم؛ آمده ام اینجا (قم) انشاء الله شفا بگیرم.
در یكی از شب های ماه رمضان بود، شنیدیم نقال خانه حرم به صدا درآمد و گفتند: بی بی شخص فلجی را شفا داده است؛ ما كه بعداً” با درشكه با چند نفر از همراهان به اراك می رفتیم در شش فرسخی اراك، همان شخص ناتوان را دیدم كه با پاهای صحیح و سالم عازم كربلا است و معلوم شد كه آن روز او بوده كه شفاگرفته، او را به درشكه سواركردیم و تا اراك همراه ما بود^(۴)

شفای پادرد و تقدیر از عزاداری اهل بیت علیهم السلام

حضرت آیت الله حاج شیخ مرتضی حائری نقل فرمودند: كه شخصی بود به نام آقا جمال، معروف به (هژبر) ، دچار پادرد سختی شده بود به طوری كه برای شركت در مجالس، بایستی كسی او را به دوش می گرفت و كمك می‌کرد، عصر تاسوعا آقای هژبر به روضه ای كه در مدرسه فیضیه از طرف آیت الله حائری تشكیل شده بود، آمد. آقا سید علی سیف (خدمتگزار مرحوم آیت الله حائری) كه نگاهش به او افتاد به او پرخاش كرد كه: سید این چه بساطی است كه درآورده‌ای، مزاحم مردم می شوی، اگر واقعاً”سیدی برو از بی بی شفا بگیر. آقای هژبر تحت تأثیر قرار گرفت و در پایان مجلس به همراه خود گفت: مرا به حرم مطهر ببر، پس از زیارت و عرض ادب با دل شكسته حال توجه و توسلی پیدا كرد و سید را خواب ربود. در خواب دید كسی به او می‌گوید: بلند شو. گفت نمی توانم. گفته شد: می‎توانی بلند شو و عمارتی را به او نشان داده و گفت:
این بنا از حاج سید حسین آقاست كه برای ما روضه خوانی می‌کند، این نامه را هم به او بده. آقای هژبر ناگهان خود را ایستاده دید كه نامه ای در دست دارد و نامه را به صاحبش رساند و می گفت: ترسیدم اگر نامه را نرسانم دردپا برگردد و كسی از مضمون نامه مطلع نشد حتی آیت الله حائری، ایشان فرمودند: كه از آن به بعد آقای هژبر عوض شد گوئی از جهان دیگری است و غالباً” در حال سكوت و یا ذكر خدا بود.^(۵)

نجات گمشده و عنایت به زائرین

خادم و كلید دار حرم و مكبر مرحوم آقای روحانی (كه از علمای قم و امام جماعت مسجد امام حسن عسكری علیه السلام بوده اند) می‌گوید: شبی از شبهای سرد زمستان در خواب حضرت معصومه علیهاالسلام را دیدم كه فرمود: بلند شو و بر سر مناره ها چراغ روشن كن. من از خواب بیدار شدم؛ ولی توجهی نكردم. مرتبه دوم همان خواب تكرار شد و من بی توجهی كردم در مرتبه سوم حضرت فرمود: مگر نمی گویم بلند شو و بر سر مناره چراغ روشن كن! من هم از خواب بلند شده بدون آنكه علت آن را بدانم در نیمه شب بالای مناره رفته و چراغ را روشن كردم و برگشته خوابیدم. صبح بلند شدم و درهای حرم را باز كردم و بعد از طلوع آفتاب از حرم بیرون آمدم با دوستانم كنار دیوار و زیر آفتاب زمستانی نشسته، صحبت می كردیم كه متوجه صحبت چند نفر زائر شدم كه به یكدیگر می گویند: معجزه و كرامت این خانم را دیدید! اگر دیشب در این هوای سرد و با این برف زیاد، چراغ مناره حرم این خانم روشن نمی شد ما هرگز راه را نمی یافتیم و در بیابان هلاك می شدیم.
خادم می‌گوید: من نزد خود متوجه كرامت و معجزه حضرت و نهایت محبت و لطف او به زائرینش شدم .^(۶)

مبتلای به جنون

آقای میر سید علی برقعی فرمودند: مردی اظهار می داشت كه من در ایامی كه سفیر ایران در عراق بودم، همسرم مبتلا به جنون شد به طوری كه كند به پاهایش زدیم؛روزی از سفارتخانه به منزل آمدم حال او را بسیار منقلب و آشفته دیدم، داخل اتاق مخصوص خود شدم و از همانجا متوسل شدم به مولا امیر المومنین علیه السلام و عرض كردم یا علی چند سال است كه در خدمت شما هستم و غریب و تنهایم شفای همسرم را از شما می خواهم. همین طور در حال تحیر بودم كه خدایا چه بكنم كه یك مرتبه خادمه منزل دوید و گفت آقا بیایید، گفتم همسرم فوت كرد؟ گفت: خیر بهتر شد. من باعجله نزد عیالم رفتم، دیدم باحال طبیعی نشسته، عیالم به من گفت: این چه وضع است، چرا به پاهای من كند زدید؟! برای او توضیح دادم بعد گفتم چه شد كه شما یك مرتبه بهتر شدید؟ گفت: در همین ساعات خانم مجلله ای داخل اتاق شد گفتم شما كیستید؟ فرمود من معصومه دختر موسی بن جعفر علیه السلام هستم. جدم امیرالمؤمنین علی علیه السلام امر فرمودند من شما را شفا بدهم و شما خوب شدید ^(۷)

ضعف چشم

حاج آقا مهدی صاحب مقبره اعلم السلطنه (بین صحن جدید و عتیق) نقل كرده: كه من چندی قبل به ضعف چشم مبتلا شدم، بعد از مراجعه به اطبا، اظهار داشتند كه چشم شما آب آورده باید برسد تا آن را عمل كنیم.
او می‌گوید: بعد از آن هر وقت كه به حرم مشرف می شدم مختصری از گرد و غبار ضریح را به چشمانم می كشیدم و این عمل باعث شد كه ضعف چشم من بر طرف شود به طوری كه الان بدون عینك، قرآن و مفاتیح می خوانم.

دختر لال

حجت الاسلام آقای حاج آقا حسن امامی چنین نوشته اند كه: روز پنجشنبه دهم رجب ۱۳۸۵ ه.ق دختری ۱۳ ساله از اهالی (آب روشن آستارا) به اتفاق پدر و مادرش به قم آمدند درحالی‌که دختر در اثر مرضی دچار عارضه لالی شده بود و قوه گویایی خود را از دست داده بود و با مراجعه به اطبای هم معالجه نشده بود، درحالی‌که از دكترها مأیوس بودند به كنار قبر مطهر فاطمه معصومه علیهاالسلام پناهنده شدند.
به مدت دو شب در كنار ضریح مبارك نشسته گاهی در حال گریه و گاهی با زبان بی زبانی مشغول راز و نیاز بود كه یك مرتبه همه چراغ‌های حرم خاموش گردید. در همان حال دختر مذكور مورد عنایت حضرت قرار گرفت و صیحه عجیبی كشید كه خدام و زائرین شنیدند. جمعیت هجوم آوردند تا مقداری از لباس او را به عنوان تبرك بگیرند. خدام دختر را به كشیك خانه بردند تا جمعیت متفرق شدند. دختر گفت: در همان وقت خاموشی چراغ‌های حرم، چنان روشنایی و نوری دیدم كه در تمام عمرم مثل آن را ندیده بودم و حضرت را دیدم كه فرمود: خوب شدی و دیگر می توانی سخن بگویی و حرف بزنی؛ من فریاد زدم، دیدم زبانم باز شده است. ^(۸)

مبتلا به سل

حاج آقا مهدی صاحب مقبره اعلم السلطنه می‌گوید: مردی از دهات خلجستان قم دچار مرض سل می شود. به پزشكان قم مراجعه می‌کند؛ ولی نتیجه ای نمی گیرد. به تهران می رود و مشغول معالجه می شود تا وقتی كه تمام دارایی‌اش را خرج می‌کند؛ اما به نتیجه ای نمی رسد، مأیوس و تهیدست به وطن برمی گردد. در آنجا هم اهالی به او می گویند: تو كه در اینجا چیزی نداری، مرضی هم كه به آن مبتلا هستی مرضی است مسری، ماندن تو باعث گرفتاری سایر اهالی می شود، پس از اینجا برو.
به ناچار از وطن آواره و با دستی تهی و بدنی رنجور وارد قم می شود و در صحن جدید در ایوان یكی از مقبره های حرم مطهر درحالی‌که دل از همه جا بریده و دل به عنایات فاطمه معصومه علیهاالسلام بسته بود خوابش می برد، در اثر عنایات بی بی وقتی از خواب بیدار می شود هیچ‌گونه اثری از بیماری در خود نمی بیند.

اداء دین و گشایش در زندگی

حاج آقا تقی كمالی، از خدام آستانه مقدسه می‌گوید: در سال۱۳۰۲ه.ش درآستانه مقدسه متحصن شده و پناهنده به آن بانوی معظمه بودم و در یكی از حجرات صحن نو منزل داشتم؛روزگارم به تلخی و سختی سپری می شد و کاملاً” تحت فشار بی پولی و نداری قرار گرفته بودم؛ زندگانی را با قرض از كیسه اطراف حرم می گذراندم تا اینكه یك روز بعد از ادای فریضه صبح خدمت بی بی مشرف شده و وضع خود را به عرض رساندم؛ در این حال دیدم كیسه پولی روی دامن افتاد؛ مدتی صبر كردم به خیال این كه شاید این كیسه پول مال زوار محترم باشد تا به صاحبش رد نمایم، دیدم خبری نشد فهمیدم كه مرحمتی خانم است به حجره خود برگشتم وقتی كیسه را بازكردم مبلغ ۴ تومان در آن بود. ابتدا بدهی هایم را پرداختم و به مدت چهارده ماه خرج می كردم و تمام نمی شد تا آنكه روزی حضرت حجت الاسلام والمسلمین آقای حسین حرم پناهی تشریف آوردند و از وضع زندگی من جویا شدند من موضوع را اظهار نمودم در همان ایام به آن عطیه خاتمه داده شد^(۹)

شفای یكی از خدام حرم

این كرامت كه به حد تواتر رسیده از این قرار است: كه یكی از خدام آن حضرت بنام (میرزا اسدالله) به سبب ابتلای به مرضی انگشتان پایش سیاه شده بود؛جراحان اتفاق نظر داشتند كه باید پای او بریده شود تا مرض به بالاتر از آن سرایت نكند، قرار شد كه فردای آن روز پای او را جراحی نمایند. میرزا اسدالله گفت: حال كه چنین است امشب مرا ببرید حرم مطهر دختر موسی بن جعفر علیه السلام. او را به حرم بردند؛ شب هنگام خدام در حرم را بستند و او پای ضریح از درد پا می‌نالید تا نزدیك صبح، ناگهان خدام صدای میرزا را شنیدند كه می‌گوید: در حرم را باز كنید حضرت مرا شفا داده، در را باز كردند دیدند او خوشحال و خندان است. او گفت:
درعالم خواب دیدم خانمی مجلله آمد به نزد من و گفت چه می شود تو را؟ عرض كردم كه این مرض مرا عاجز نموده و از خدای شفای دردم یا مرگ را می خواهم، آن مجلله گوشه مقنعه خود را بر روی پای من كشید و فرمود: شفا دادیم ترا. عرض كردم شما كیستید؟ فرمودند: مرا نمی شناسی؟! و حال آنكه نوكری مرا می كنی؛ من فاطمه دختر موسی بن جعفرم.
بعد از بیدار شدن، قدری پنبه در آنجا دیده بود آن را برداشته و به هر مریضی ذره ای از آن را می دادند و به محل درد می كشید،شفا پیدا می‌کرد. او می‌گوید: آن پنبه در خانه ما بود تا آن وقتی كه سیلابی آمد و آن خانه را خراب كرد و آن پنبه از بین رفت و دیگر پیدا نشد.^(۱۰)

شفای چشم دختر ده ساله

آقای حیدری كاشانی (واعظ) نقل می‌کند كه یكی از رفقای روحانی ایشان در محضر آیت الله بهاءالدینی (ره) نقل می‌کرد: كه روزی دیدیم بر روی مردمك چشم دختر ده ساله ما دانه كوچكی پیدا شده، وقتی به دكتر متخصص مراجعه كردیم؛ بعد از معاینه، ایشان اظهار نمودند كه باید عمل شود؛ ولی عمل خطر دارد.
دختر، وقتی این را شنید بنا كرد ناراحتی كردن و اینكه من عمل نمی خواهم و می گفت: مرا به حرم حضرت معصومه علیهاالسلام ببرید. این را گفت و با سرعت به طرف حرم دوید، ما هم به دنبال او آمدیم تا رسید به حرم، شروع كرد به گریه كردن و خطاب به بی‌بی گفت: (یا حضرت معصومه من عمل نمی خواهم) و چشم خود را به ضریح حضرت می‎مالید و حال عجیبی داشت، ما هم از دیدن این منظره منقلب شدیم، بعد از این حالت توسل، او را بغل كردم و دلداری دادم و به او گفتم: خوب خواهی شد، او را داخل صحن حرم مطهر بردم، ناگهان نگاهم به چشم او افتاد دیدم هیچ گونه اثری از آن دانه خطرناك وجود ندارد.

عطای مخارج میهمانی

آقای حیدری كاشانی می فرماید: روزی كه ما در منزل چیزی برای پذیرایی نداشتیم عده ای از كسانی كه در شهرستان محل تبعید ما (بیرجند) با ما آشنا بودند، به منزل ما آمدند، من متحیر بودم كه چه كنم؟ آمدم حرم و همان داخل صحن عرض كردم: (بی بی جان) خودتان وضع ما را می دانید، این را كه گفتم در وسط حرم در حال حركت بودم كه صدای خانمی را – كه مرا صدا می‌کرد – شنیدم، ایستادم، او مبلغی پول به من داد و گفت این مال شماست. من به حركت خود ادامه دادم؛ مجدداً” آن خانم مرا صدا زد و مبلغ دیگری پول به من داد و گفت: این هم مال شماست. اینجا بود كه رو كردم به گنبد حضرت و عرض كردم: بی بی جان، بسیار متشكرم. برگشتم به خانه و با آن مبلغ وسایل پذیرایی لازم را فراهم نمودم. خانم ما (كه از بی پولی ما مطلع بود) گفت: پول را از كجا تهیه كردی؟ گفتم: فاطمه معصومه علیهاالسلام عنایت فرمود.

حضرت رضا علیه السلام مریض را به حرم خواهر می فرستد

آقای حیدری كاشانی می‌گوید: بعد از یك دهه سخنرانی در مسجد گوهرشاد، خانمی پیش من آمد و گفت: پسر جوان مریضی داشتم كه شبی حضرت رضا علیه السلام را در خواب دیدم، حضرت فرمود: یكی از دو مریضی جوانت را شفا دادم، مریضی دوم (او را خواهرم در قم شفا خواهد داد) به نزد خواهرم در قم برو. حال كه شما عازم قم هستید این شصت تومان را داخل ضریح حضرت بینداز؛ من چند روز دیگر به قم خواهم آمد. من به او گفتم: شما موقع آمدنتان به مشهد به قم نرفتید؟ گفت: نه. گفتم: این فرمایش حضرت گلایه ای بوده از شما كه چرا در طول راه مسافرت به مشهد به زیارت خواهر ایشان نرفته اید؟
(كرامات نقل شده از آقای حیدری كاشانی ضبط صوتی و تصویری و در واحد سمعی، بصری آستانه مقدسه موجود است.)

نزول رحمت الهی

بار دیگر شبانگاهان دست فیاض الهی از آستین كریمه اهل بیت به درآمد وچراغی به روشنی خورشید ولایت فراروی عاشقان دلسوخته بر افروخت. سخن از گفته های دور نمی باشد بلكه حقیقی است محقق در جمعه شب ۲۳/۲/۷۳ آری بار دیگر در آن شب شاهد گشوده شدن خزائن غیب گشتیم و نزول رحمت الهی: آن كه مورد عنایت قرار گرفت مسافری بود از راه دور، دختری چهارده ساله از اهالی (شوط) ماكو، از شهرهای آذربایجان كه خود با ما چنین سخن می‌گوید: رقیه امان الله پور هستم از اهالی (شوط) ماكو، چهار ماه پیش بر اثر یك نوع سرماخوردگی از هر دو پا فلج شدم؛ خانواده ام مرا به بیمارستان‌های مختلف در شهرهای ماكو، خوی و تبریز بردند، ولی همه پزشكان پس از عکس‌برداری و انجام آزمایش مكرر، از درمانم عاجز شدند و من دیگر نمی‌توانستم پاهایم را حركت دهم تا این كه چهارشنبه شب (۲۱/۲/۷۳) در عالم رؤیا دیدم كه خانمی سفیدپوش سوار بر اسبی سفید به طرف من آمدند و فرمودند:
(چرا از همان ابتدای بیماری پیش من نیامدی تا شفایت دهم؟) با اضطراب از خواب پریدم و جریان خواب را با عمو و عمه ام در میان گذاشتم و آنها نیز بلافاصله مقدمات سفر به قم را فراهم آوردند. لذا روز جمعه (۲۳/۲/۷۳) ساعت ۳۰/۷ دقیقه بعد از ظهر به حرم مطهر مشرف شدیم. پس از نماز، مشغول خواندن زیارت‌نامه شدم كه ناگهان صدای همان خانمی كه در خواب دیده بودم به گوشم رسید كه فرمود: (بلند شو، راه برو، كه شفایت دادم.)
من ابتدا توجهی نكردم و باز مجدداً” همان صدا با همان الفاظ تكرار شد؛ این بار به خود حرکتی دادم و مشاهده كردم كه قادر به حركت می باشم و مورد لطف آن بی بی دو عالم قرار گرفته ام.
(این كرامت از زبان فرد شفا یافته با صدا و تصویر توسط سمعی و بصری آستانه مقدسه ضبط شده است.)

نسیم رحمت

خواهر پروین محمدی اهل باختران در سال سوم دبیرستان مبتلا به تشنج اعصاب شدند و پس از بی اثر بودن معالجات مكرر و ناامیدی از همه جا همراه خانواده عازم مشهد مقدس می‌شوند به امید شفا از امام رضا (علیه السلام.)
اكنون مادر ایشان این كرامت را این‌گونه بیان می فرمایند: وقتی به قم رسیدیم با خود گفتم خوب است اول به زیارت خواهر امام رضا(ع) برویم اگر جواب نداد به مشهد می رویم؛ ساعت ۲ بعد از نیمه شب بود كه به قم رسیدیم؛ ساعت ۹ صبح به حرم مشرف شدیم و دختر را كه به سختی خوابش می برد و در اثر تشنج اعصاب دچار مشكلاتی می شد باحال توجه و توسل به حضرت معصومه(س) ، به نزدیك ضریح بردم و به‌راحتی خوابید.
پس از مدتی كه نماز ظهر و عصر گذشت بوی عطر عجیبی حرم را گرفت و دیدم دست راست دخترم سه مرتبه به صورتش كشیده شد و رنگ او برافروخته شد و گوشه چادر او را كه به ضریح بسته بودم باز شد؛ در همین حال دخترم به راحتی از خواب بیدار شد و گفت مادر كجاییم؟
گفتم: حرم حضرت معصومه(س). گفت: مادر گرسنه ام!! من كه ماه‌ها بود حسرت شنیدن این كلمه را از او داشتم، گفتم: برویم بیرون حرم؛ با هم داخل صحن حرم شدیم از او پرسیدم: احساس ناراحتی نمی كنی؟ گفت: نه، الحمدلله خوب هستم. و من احساس كردم كه حالت او طبیعی شده است و از حضرت معصومه تشكر می نماییم.
(این كرامت روز پنجشنبه ۷۳/۴/۲ ه.ش واقع شده كه ضبط صوتی، تصویری گفتگوی یاد شده در واحد سمعی، بصری آستانه موجود است.)

شربتی شفابخش

روز چهاردهم شعبان برابر با ۲۶ دیماه ۱۳۷۳ه.ش و در آستانه عید بزرگ نیمه شعبان بارگاه ملكوتی كریمه اهل بیت علیهم السلام پذیرای میهمانی است كه از راه دور آمده، او همسایه برادر است كه به دعوت خواهر او به امید شفا به این بارگاه رو آورده است، او امیر محمد كوهی ساكن مشهد و كارمند سابق اداره امور اقتصادی و دارایی آن شهر است كه داستان خود را چنین بیان می‌کند:
سه سال بود كه به بیماری فلج مبتلا بودم و قادر به حركت نبودم و با ویلچر حركت می كردم؛ پیش اطبای متخصص مشهد و تهران رفتم و مراحل مختلف درمان را (از عكس و آزمایش و سی تی اسكن و غیره) گذراندم و بارها در بیمارستان بستری شدم و در مجالس دعا و توسل در حرم مطهر حضرت رضا علیه السلام به قصد شفا شركت كردم ولی عنایتی نشد در همین اواخر به خاطر ناراحتی زیاد (خود و خانواده ام) به حرم مشرف شدم و با سوز دل عرض كردم: آقا! شما غیر مسلمانان را محروم نمی كنید پس چرا به من شیعه توجه نمی فرمایید؟! آقا یا جوابم را بده یا می روم قم و به خواهرتان شكایت می كنم و او را واسطه قرار می دهم؛ آنگاه خطاب به حضرت معصومه علیهاالسلام عرض كردم: من كه همسایه برادر شما هستم و فردی عائله مندم و در عمر خود خیانتی نكردم و در حد توان درستكار بودم چرا ایشان مرا شفا نمی دهند؟
بعد از این توسل و عرض گلایه در عالم خواب خانمی را دیدم به من فرمود: شما باید به قم بیایی تا شفایت دهم. عرض كردم شما كه به خانه ما آمدی و میهمان ما هستی همین‌جا شفایم بده؛ من پولی ندارم كه به قم بیایم. فرمود: شما باید به قم بیایی.
من خوابم را به عیال و فرزندانم نقل كردم، پس از مدتی پسرم به من گفت:پدر! ما كه همه دارایی خود را در راه معالجه شما خرج كردیم،من مبلغی – را از فروختن چند جعبه نوشابه ای كه در خانه داشتیم – تهیه نمودم؛ این را خرج سفر كنید و به قم بروید، امیدوارم كه شفا پیدا كنید.
من راهی قم شدم، پس از رسیدن به قم وضو گرفتم و وارد حرم شدم؛ از دو نفر تقاضا كردم زیر بغل‌های مرا گرفته و كنار ضریح ببرند؛ مرا كنار ضریح بردند(خسته بودم و ناتوان) بعد از زیارت و التجاء بسیار همان كنار ضریح پتوی خود را به سر كشیده، خوابم برد.
در عالم خواب خانمی را دیدم با چادر مشكی و روبندی سبز رنگ به من فرمود: پسرم خوش آمدی، اكنون شفا یافتی برخیز، تو هیچ بیماری نداری. عرض كردم: من بیمار و زمین گیرم. ایشان پیاله گلی پر از چای را به دست من داد و فرمود: بخور.
من چای را خوردم؛ ناگهان از خواب بیدار شدم دیدم می توانم روی پا بایستم، از جا برخاستم و خود را به ضریح مقدس رساندم و بالاخره در این روز، عیدی خود را از (بی بی) گرفتم.
(این كرامت ضبط صوتی و تصویری شده و در سمعی، بصری آستانه موجود است.)

————————————————————————
پی نوشتها
[۱] علامه مجلسی، بحارالانوار، ج ۱۰۲، ص ۱۳۲
[۲] فوائد الرضویه، ص ۳۷۹، با تصرف
[۳] دارالسلام، ج ۲، ص ۱۶۹
[۴] سیدمهدی صحفی، زندگانی حضرت معصومه، ص ۴۷
[۵] همان، ص ۴۵
[۶] محمدصادق انصاری، ودیعه آل محمد، ص ۱۴
[۷] قوام اسلامی جاسبی، بشارة المومنین، ص ۴۳
[۸] همان، ص ۴۹
[۹] بشارت المؤمنین، ص ۵۲
[۱۰] انوار المشعشعین، محمدعلی قمی، ص ۲۱۶
[۱۳] قم شناسی و گردشگری، ص ۲۹۲
[۱۴] علامه امینی، الغدیر، ج ۱، ص ۱۹۶
[۱۵] ریا حین الشریع، ج ۵، ص ۳۵
[۱۶] علامه مجلسی، بحار الانوار، ج ۶، ص ۲۲۸